sábado, 16 de febrero de 2008

O TEIXUGO- el tejon

Habíamos acabado de cenar. Yo estaba muy cansada. María Rosa y los abuelos hablaban de las mil cosas del día.

El abuelo me miró y como todas las noches dijo: "parece que ya llega el tio Pedroso, anda acercate," y abria la chaqueta. Yo metía la cabeza debajo de su brazo como hacen los pollitos cuando se meten debajo de las alas de las gallinas y poco a poco me iba quedando dormida...

La conversación parecia ir bajando y la leve luz del candil desaparecía de mis ojos, pero de repente escuche que la abuela decía: Hoy estuvo el tejón en Portacarreiro. ¿El tejón? Me entró mucha curiosidad pero ya no tenía fuerzas para preguntar.

Por la mañana pregunté ¿Que es un tejón?

ES un animal que come el maiz- respondió María Rosa

Me acerque a la cancilla que separaba el pomar de la finca de la Penisca. Desde allí se veía bien el Portacarreiro. Espié toda la mañana. Era un caluroso día de agosto, soplaba una suave brisa que movía ligeramente las hojas del maíz pero no conseguí ver nada.

Despues de comer volvi rapido a mi puesto de vigilancia. No sucedía nada, busque unas fresas salvajes por los muros y, de repente, cuando las estaba comiendo vi como el maiz se empezo a mover con más fuerza.... de repente, un animal grandísimo, por lo menos de dos metros, aparecio delante de mis ojos. Tenía una espiga en la boca y la estaba comiendo con gula. Me escondí detras de la cancilla pero no dejé de mirar. El corazón latía fuertemente en mi pecho y el miedo me paralizaba las piernas. En ese momento me di cuenta que el tejón estaba mirando para mi. Era blanco y una gran mancha negra le rodeaba un ojo. Sentí aquellos ojos clavados en mi cara....no sé como pude echarme a correr y me encerré en casa.

Grité llamando a la abuela. Vino corriendo preocupada.

-Abuela, que vi al tejón, pero lo peor es que el sabe que lo descubrí. Me miró con aquellos ojos tan grandes!!

La abuela me tocó la frente y al comprobar que no tenía fiebre siguió con sus tareas.

No sé ni para que digo nada, parece que a los mayores les importa muy poco lo que les pase a los niños.....Llamé al Equis, se lo conté y estuvo con las orejas estiradas escuchando todo el tiempo.

El perro era el único que me comprendía.



---------------------------------------------------------------------

Xa acabaramos de cear. Eu estaba ben cansada.María Rosa e os meus avós falaban das mil angueiras do día. O avó mirou para min e coma todalas noites dixo: "Seica chega o tio Pedroso, anda agocha", e abría a chaqueta. Eu metia a cabeza debaixo do seu brazo como fan os pitos cando se meten debaixo das as da galiña e pouco a pouco ia adormecendo...


A conversa ía esmorecendo e a lene luz do candil desaparecía dos meus ollos, mais de repente escotei a avoa que dicía: Hoxe andivo o teixugo no Portacarreiro. ¿O teixugo? Entroume moita curiosidade pero xa non tiña forzas para preguntar.


Pola mañán preguntei ¿Que é un teixugo? É un animal que come o millo- Respostou María Rosa

Fun a cancela que separaba o pomar da veiga da Penisca. Desde alí mirabase ben o Portacarreiro. Espreitei toda a mañán. Era un día caluroso do mes de agosto, soplaba unha lene brisa que movía un pouco os pendóns do millo pero eu non conseguí mirar nada.


Despois de xantar voltei axiña ao meu posto de vixía. Nada acontecía, busquei uns morangos polos balados e de repente cuando os estaba a comer vin como o millo comenzou a moverse con máis forza....de repente un animal grandísimo, de dous metros polo menos apareceu diante dos meus ollos. Tiña unha espiga na boca e comía nela coma un adoecido. Agachei detras da cancela pero non deixei de mirar. O corazón batía no meu peito e o medo paralizabame as pernas. Nese intre decateime que o teixugo estaba a ollar para min. Era branco e tiña unha grande mancha negra rodeandolle un ollo. Sentin aqueles ollos clavados na miña cara... non sei como puiden botar a correr e pecheime na casa.


Berrei chamando pola avoa e ela veu correndo preocupada. "Avoa que mirei ao teixugo, pero o peor é que el sabe que eu o descubrin". "Miroume moito con aqueles ollos tan grandes"....
A avoa tocoume a fronte e tranquilizada de saber que eu non tiña febre seguiu cos seus quefaceres.


Non sei nin para que digo nada. Semella que os GRANDES pouco lles importa o que aconteza aos rapaces...Chamei polo Equis, conteillo e estivo coas orellas estiradas todo o tempo. O can era o único que me comprendia

No hay comentarios: